Monday, August 21, 2006

เขมรัตน์ นิ่มปุญญกำพงษ์

เขมรัตน์ นิ่มปุญญกำพงษ์ หรือที่เพื่อนๆพี่ๆเรียกว่าเขม น้องๆเรียกพี่เขม เป็นหนุ่มน้อยที่ตัวไม่น้อยสักเท่าไร

เขม เข้าค่ายโอลิมปิกครั้งแรกตอนม4 โดยมีเพื่อนๆเตรียมรุ่นเดียวกัน ที่พี่ติวให้ 4 คนเข้าค่ายด้วยกัน โดยในสี่คนเขมเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายที่สุด ถึงแม้หัวจะไม่ไวเท่า เพชร จะเล่นกีฬาไม่เก่งเท่า นุ จะไม่มีอารมณ์ขันเท่า มรรค แต่ในสี่คนแล้ว พี่ชอบนิสัยของเขมมากที่สุด

ซึ่งเขมก็ไม่ได้ทำให้พี่ผิดหวัง เขม ตั้งใจเรียน และก็ฝึกซ้อมทำโจทย์ แต่ก็ไม่เครียดจนเกินไป รู้จักแบ่งเวลาให้เพื่อนๆ ด้วยการตี warcraft กับเพื่อนๆ (ซึ่งถ้าเขมเล่นเป็น Orc ก็มักจะไม่มีใครสู้ได้) เขมเข้าค่ายเป็นเวลาสองปี ก็ได้เป็นตัวแทน โดยไปแข่งครั้งแรกที่ตุรกี ได้เหรียญทองแดงกลับมาจาก IOI'99 และในปีถัดไป IOI2000ที่ปักกิ่ง เขมก็เอาเหรียญเงินกลับมาให้คุณพ่อคุณแม่ อาจารย์ เพื่อนๆ และน้องๆได้

นอกจากความสามารถด้านการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์เพื่อการแข่งขันแล้ว เขมก็ยังช่วยงานโรงเรียนอย่างเต็มที่ ตั้งแต่เป็นกรรมการชุมนุมคอมพิวเตอร์ ตอนม4 เป็นรองประธานฝ่ายวิชาการชุมนุมคอมพิวเตอร์ ตอนม5 ซึ่งก็ได้ช่วยงานพี่ได้เยอะมากๆ พอตอนม6 อาจารย์ก็ได้มอบหน้าที่ประธานชุมนุมคอมให้เขม ทั้งๆที่ ถ้าเทียบกันแล้ว ด้านการเขียนโปรแกรม เขมคงสู้เพชรไม่ได้ แต่พี่ก็คิดว่าอาจารย์เลือกคนไม่ผิด เพราะุ้ถ้าเป็นด้านมนุษยสัมพันธ์ ด้านการทำงาน ล่ะก็ เขมทำได้ดีกว่าเพชรอย่างเห็นได้ชัด

เขม เป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณพ่อคุณแม่ แม้ว่าเขมจะชอบคอมมาก แต่เขมก็ทำตามความตั้งใจของคุณพ่อที่อยากให้เป็นหมอฟัน จะได้รับช่วงต่อจากท่านได้ เขมยอมทิ้งโอกาสที่จะไปเรียนเมืองนอกเหมือนเพื่อนๆน้องๆ เพื่อที่จะทำความฝันของคุณพ่อให้เป็นจริง

แล้วปีนี้ เขมก็ทำสำเร็จ เขมเรียนจบ ทันตะ จุฬา เข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรเมื่อเดือนกรกฏาคม ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ไปงานจริงก็ตาม แต่พี่ก็โชคดี ได้มีโอกาสไปแสดงความยินดีกับเขมในวันซ้อมด้วย เขมบอกพี่ว่า ตอนนี้ช่วยที่โรงพยาบาลทำsoftwareอยู่ พี่ก็ดีใจที่ว่า เขมยังได้ทำสิ่งที่ตัวเองรัก

แต่วันนี้ ตอนเที่ยงพี่ก็ได้รับข่าวร้าย ว่าน้องชายของพี่คนนี้ ได้จากไปแล้ว ด้วยวัยอันไม่สมควร ซึ่งพี่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากสวดมนต์ขออารธนาคุณพระศรีรัตนไตร และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย รวมทันผลบุญที่พี่และเขมได้ทำไว้ จงดลบันดาลให้เขมไปสู่สุขติ

พี่เชื่อว่าการที่เขมเป็นเด็กดีของพ่อแม่ ครูบาอาจารย์ เป็นพี่ที่ดีของน้องสาว เป็นรุ่นน้องที่ดีของรุ่นพี่ เป็นเพื่อนที่ดีของเพื่อนๆ เป็นรุ่นพี่ที่ดีของรุ่นน้อง เป็นคนดีของสังคมมาโดยตลอด จะทำให้เขมได้ไปที่ๆดี

ขอให้เขมนอนหลับอย่างสงบนะ

พี่แก้ว สุจิต พงษ์นุ่มกุล

5 Comments:

Blogger veer said...

อาจจะเหมือนที่พี่โรจน์บอกว่า เหมือนเราพึ่งเข้าค่ายฯ กันไปเมื่อมันกี่วันนี่เอง เขมฯ เป็นคนดีเป็นที่รักของเพื่อนๆ จะไปก็ต้องไปในที่ที่ดี แต่ผมก็อดเศร้าใจไม่ได้

8/21/2006 11:00 PM  
Blogger jittat said...

คนเราก็เหมือนแสงไฟแวบวาบ
ที่สุดก็แล้วแต่ว่าใครจะส่องสว่างให้กับคนอื่น ๆ ได้มากแค่ไหน
ดวงไฟที่ชื่อเขมรัตน์ดับแสงไปแล้ว
แต่ผมเชื่อว่าแสงที่เขาส่องมาที่พวกเราจะคงอยู่อีกนาน

คนที่รักเขม เสียดายชีวิตเขม
ก็ต้องช่วยกันสานฝันให้เขา
รับภาระกันคนละบ่า คงไม่หนักหนาสาหัส

8/22/2006 12:32 PM  
Blogger mock said...

ผมยังเสียใจและตกใจจนเกินกว่าเขียนอะไรได้ จึงขอฝากรูปภาพของเขมไว้แทนคำพูด

http://picasaweb.google.com/panuakdet/Khemarat

8/22/2006 2:05 PM  
Blogger mock said...

From: Panuakdet Suwannatat <iammock@cmu.edu>
To: khemarat@ji-net.com
Date: Aug 22, 2006 7:10 PM
Subject: Good bye, Khemarat

22 สิงหาคม 2549
สวัสดีเขมรัตน์,

ผมคุยกับคุณครั้งสุดท้ายทางเอ็มเอสเอ็น เมื่อ 24 มีนาฯ ผมทักทายคุณไปแล้วคุณตอบกลับมา แจ้งข่าวว่าคุณจะได้ไปทำงานเป็นหมอฟันที่โคราช เสียดายที่ผมไม่ได้นั่งอยู่ที่คอมพิวเตอร์ เราเลยไม่ได้คุยกัน

และเสียดายจริงๆ ที่ผมคงไม่มีโอกาสคุยกับคุณอีกแล้ว

คุณจากไปโดยกะทันหัน ไม่มีใครตั้งตัวได้ทัน ผมเองรู้สึกเสียใจและเสียดายชิวิตของคนเก่ง คนดี และคนขยันอย่างคุณ ถึงแม้ระยะหลังนี้เราจะไม่ค่อยได้คุยกัน
แต่เราก็เป็นเพื่อนสนิทกันในค่ายคอมฯ โอลิมปิก วันนี้ผมเสียใจเหลือเกินที่เพื่อนของผมต้องจากไปโดยไม่คาดคิด

ผมจึงเขียนอีเมลล์ฉบับนี้ถึงคุณ เพื่อระลึกถึงสิ่งดีๆ ทั้งหลายทีี่คุณเคยทำให้กับผม ให้เพื่อน ให้รุ่นน้อง ให้ประเทศไทย และให้กับโลกใบนี้

ถ้าในโลกของคุณมีคอมพิวเตอร์ที่ต่ออินเตอร์เน็ตได้ คุณคงได้อ่านเมลล์ของผม แต่ถ้าไม่มี ผมคิดว่าคนที่อาจจะทำให้มีได้ก็คือคุณ

ผมรู้จักคุณครั้งแรกในค่ายคอมพิวเตอร์โอลิมปิก ในฐานะเด็กค่ายหน้าใหม่ หนึ่งในแก๊ง รร.เตรียมอุดมฯ คุณกับผมต่างเพิ่งเริ่มหัดเขียนโปรแกรมด้วยภาษาปาสคาล แต่เวลาผ่านไปไม่นาน คุณก็ล้ำหน้าเพื่อนๆ หลายๆ คน โดยการเจริญรอยตามพี่แก้ว (ทั้งในแง่ความสามารถในการเขียนโปรแกรม .. และการกิน) ได้อย่างใกล้ชิด และรวดเร็ว

คุณเป็นคนเก่งที่ไม่ท้ิงเพื่อน คุณรู้ไหม? ทุกครั้งที่ผมกลับไปเล่าประสบการณ์ให้น้องๆ ที่สวนกุหลาบฯ ฟัง ผมจะบอกเสมอว่า ในค่ายฯ แม้จะเครียดแค่ไหน แต่ทุกคนไม่เคยทำตัวเหมือนเป็นคู่แข่งกัน ทุกคนช่วยเหลือเกื้อกูลกันอย่างดี โดยคิดว่าเราคนไทยเป็นทีมเดียวกัน คู่แข่งไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่อยู่ที่ประเทศอื่นๆ

หนึ่งในคนที่ทำให้ผมรู้สึกเช่นนั้น ก็คือคุณ

ไม่ว่าจะยุ่งกับการทำโจทย์แค่ไหน คุณไม่เคยปฏิเสธที่จะช่วยเหลือเพื่อน/รุ่นน้อง ไม่ว่าเขาจะเป็นเด็กเตรียมฯ เด็กสวนฯ เด็ก-ฯลฯ เวลาใครถามคำถาม คุณจะช่วยตอบ ช่วยอธิบายอย่างตั้งใจ จนกว่าผู้ถามจะเข้าใจแจ่มแจ้ง ซึ่งบางครั้งผมไม่เข้าใจ คุณก็จะไม่ยอมละความพยายาม จะยังคงอธิบายอยู่อย่างนั้น

นี่คือน้ำใจของคุณ คุณไม่ได้ช่วยเหลือใครแค่ตามมารยาท คุณช่วยเหลือด้วยความจริงใจ

เราได้รับคัดเลือกให้ไปแข่งขันในปีเดียวกัน คุณเป็นเพื่อนร่วมทีมที่สร้างความสมดุลระหว่างความเอาจริงเอาจังและความสนุกสนาน คุณขยันทำโจทย์ และสรรหาโจทย์มาให้เพื่อนๆ ทำ ในขณะเดียวกัน คุณก็ไม่ละเลยที่จะเล่นสนุกสนาน พูดคุยตลกเฮฮากับเพื่อนๆ

และพวกเราก็คว้าเหรียญกลับมาจากจีนได้คนละเหรียญ แม้ว่าต่างคนจะต่างเขียนโปรแกรม แต่ผมมองว่านี่คือทีมเวอร์ค ซึ่งคุณเป็นผู้เล่นคนสำคัญของทีม

หลังจากการแข่งขันโอลิมปิกฯ ผม ชิน และฆนัท ยังมีรายการแข่งขันย่อยอีกครั้งที่ฟิลิปปินส์ คุณก็ช่วยหาโจทย์มาให้ทำ และช่วยมาเป็นเพื่อนทำโจทย์ที่ ม.เกษตรฯ โดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทั้งที่ระหว่างนั้นคุณต้องยุ่งกับการเป็นนักศึกษาทันตแพทย์ก็ตาม

คุณไม่เคยทิ้งเพื่อน

และหนึ่งในเพื่อนของคุณคือคอมพิวเตอร์

แม้คุณจะเลือกเดินทางสายทันตแพทย์ คุณก็ไม่ทิ้งพรสวรรค์ทางด้านคอมพิวเตอร์ คุณประยุกต์ใช้มันเพื่อประโยชน์แก่วิชาชีพอยู่เสมอ ผมยังจำได้ว่าเราเคยพูดคุยกันเรื่องที่คุณพยายามเขียนโปรแกรมให้คอมพิวเตอร์ติดต่อกับเครื่องเอ็กซ์เรย์ฟัน
เพื่ออำนวยความสะดวกในงานวิจัยที่จะช่วยตรวจหาความผิดปกติทางทันตกรรมได้ง่ายขึ้น

ไม่ใช่แค่ผมที่จะเสียดายเพื่อนอย่างคุณ แต่ประเทศไทย -- ไม่ใช่สิ, โลกทั้งโลก -- ก็ต้องเสียดายทันตแพทย์ผู้ซึ่งในวันหนึ่งอาจค้นพบวิธีที่จะช่วยเหลือผู้คนนับล้าน อย่าง นทพ.เขมรัตน์ นิ่มปุญญกำพงษ์ เช่นเดียวกัน

คุณจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป

ม็อค / ผนวกเดช สุวรรณทัต
Mountain View, California

8/23/2006 9:24 AM  
Blogger Ak said...

ผมเองก็เหมือนกับเพื่อน ๆ หลายคนที่นี่ เคยรู้จักเขมตั้งแต่ค่ายคอมพิวเตอร์โอลิมปิก เคยเล่นสนุกและเรียนรู้มาด้วยกัน เคยไปแข่งมาด้วยกัน เขมเป็นคนดีมีความตั้งใจและพยายามมาก และสิ่งนั้นก็ทำให้เขมได้ประสบความสำเร็จทั้งในด้านการเรียนและการแข่งขัน ได้ทั้งเหรียญรางวัลและในที่สุดก็ได้เป็นทันตแพทย์ดังที่ทางบ้านสนับสนุน

แม้จะน่าเสียดายที่เขมไม่มีโอกาสได้ใช้ความรู้ความสามารถในการทำงาน แต่ผมก็เชื่อว่าในช่วงชีวิตที่เขาอยู่ เขมก็ได้จุดประกายนำทางให้เพื่อน ๆ และรุ่นน้องก้าวตาม แม้วันนี้เขมจะไม่ได้อยู่กับเราบนโลกใบนี้ แต่สิ่งที่เขาเคยได้ทำได้ร่วมสร้างก็ยังคงอยู่ หากเขมมีโอกาสหันกลับมามองชีวิตที่ผ่านมา ก็คงจะดีใจที่ได้ทำสิ่งที่ดี ๆ ไว้ให้พวกเราได้คิดถึงและจดจำก่อนเวลาที่เขาจากไป

อักฤทธิ์ สังข์เพ็ชร

8/24/2006 1:20 AM  

Post a Comment

<< Home